Ontsteking - De basics

Dit is een beetje technisch  maar wel belangrijk om in grote lijnen te begrijpen. We onderscheiden twee soorten ontsteking: de acute ontsteking en de chronische ofwel systemische ontsteking. De acute ontsteking ontstaat bij traumavorming na een val, breuk, een hamstringruptuur of na je vinger tussen de deur bijvoorbeeld. Hierbij komt meteen een leger van ontstekingsstofjes vrij om het gebied te repareren en herstellen. Dit is goed en zal dan ook niet snel de basis vormen voor de vorming van ziektes in een gezond mens. 

We kennen in de wondgenezing drie fases van herstel:

Acute ontstekingsfase – bestaat uit een vasculaire fase en een cellulaire fase. 

Hier zullen de immuuncellen, de mestcel en de macrofaag zeer actief zijn in het creëren van zwelling en wond analyse. Deze fase duurt ongeveer tussen de 24 tot 72 uur; het ligt eraan hoe heftig het probleem is.

Proliferatiefase – Het activeren van de fibrocyt naar een fibroblast zorgt voor de start van de proliferatie. In deze fase zullen er meer andere herstelcellen plaatsnemen in de wond en zal de wond ook niet meer vergroten. Er wordt hier weer begonnen met het opbouwen van bindweefselvezels. Deze fase duurt ongeveer 3 weken.

Remodelleringsfase – Deze fase is ook al actief tijdens de proliferatiefase en is een puur kwalitatieve fase waarin de definitieve structuren weer worden aangelegd. De zwelling zal afnemen alsmede de pijn en beweeglijkheid.

Het probleem is echter dat het niet de acute, maar de chronische ontsteking is waar we dag in dag uit, jaar in jaar uit mee rondlopen!

Chronische ontsteking is het grootste probleem

Chronische ontsteking is eigenlijk een verzamelnaam voor een groep immuunsysteem stofjes die vrijkomt als er ergens schade is in het lichaam en als er gevaarlijke indringers binnenkomen. 

De lijst met stofjes is gigantisch lang maar om toch een beetje inzicht te geven, noemen we een paar van de meest voorkomende immuunstofjes die meetbaar verhoogd zijn in ons systeem bij deze vorm van ontsteking:

• Histamine
• Substance P
• Cytokines
• Prostanglandines
• Eicosanoides
• (Hs) C-reactief proteïne

Leefstijl heeft grote invloed

Allemaal leuk en aardig maar wat bedoelen we hier nou mee? Het punt is dat verschillende leefstijlfactoren een grote invloed hebben op lichaam, met als gevolg chronische ontsteking. Factoren die men op het eerste oogopslag misschien niet als  boosdoener zou zien. Om maar een paar voorbeelden te noemen van elementen die zorgen voor chronische ontsteking:

• Slechte voedingskeuzes
• Voedingstekorten van vitamines, mineralen en vetzuren

• Te weinig of teveel sporten

• Een zittend beroep

• Roken

• Chronische stress

• Medicijnen en sommige antibiotica

• Darmproblemen

Dilemma in de systeemgedachte en systeemoplossing

Het grootste gedeelte van de mens kampt met chronische pijnklachten die controle hebben over hun leven. De start van chronische ontsteking begint vaak in ons verteringsstelsel. We kauwen bijvoorbeeld ons voedsel niet meer goed, omdat we onder meer in een haastige ‘snel, snel-maatschappij’ leven. Laat staan rustig even zitten om ons voedsel op te eten, nee, liever even iets lopende weg naar binnen schuiven op weg naar de volgende afspraak. Ons lichaam wordt afgeleid van datgeen waar het op dat moment zijn energie heen moet sturen en dat is de vertering. Voedsel komt zo dus deels onverteerd binnen en dat is niet de bedoeling. Er kunnen allemaal bacteriën binnenkomen die normaal gesproken onschadelijk zijn gemaakt en VOILÀ, de eerste ontstekingsreactie vindt plaats in de darmen. Alleen dit al zorgt voor een domino-effect op al onze andere systemen en organen!

Aangezien veel mensen onbewust ‘kiezen’ voor deze manier van leven, kiezen ze dus voor een leven van chronische ontsteking. Het SYSTEEM raakt dus ontstoken. Neem bijvoorbeeld een stukadoor die zijn schouders de hele dag belast; met een drukke, ‘snelle’ levensstijl zal er bij hem sneller een ontstekingsreactie ontstaan in de schouders.  

Vanuit veel vakgebieden wordt naast fysiotherapie aangeraden om bij een chronische ontsteking een corticosteroïdeninjectie te plaatsen om de ontsteking te remmen. Resultaat: de stukadoor voelt zich beter en hij kan weer door. Toch? De realiteit vertelt ons echter dat het waarschijnlijk niet bij die ene spuit blijft en dat hij na verloop van tijd terug moet komen voor meer: zolang de oorzaak niet aangepakt wordt, verdwijnt de klacht ook niet zomaar. 

De bijwerkingen van corticosteroïde op lange termijn zijn o.a.:

• Het dunner worden van de pezen;
• Osteoporose;
• Afsterven van de zenuwen op plek van injectie.

Hmm…. Als we nou de voorgaande informatie BINDLEN met het praktijkvoorbeeld, is het dan wijs om er een corticosteroïdeninjectie in te zetten, of aan de slag te gaan met alle leefstijlfactoren?